De worp

Vandaag is Jille twee jaar oud geworden. Vandaag is het twee jaar geleden dat één van de meest hectische momenten in mijn leven plaatsvond.
Aan het begin van de middag begon ik wat krampen in mijn buik te krijgen, maar aangezien ik bij mijn oudste drie dagen met weeën heb gelopen ging er niet echt een alarmbel rinkelen. Ik ben nog naar de bibliotheek geweest en heb nog boodschappen gedaan. In de loop van de middag begonnen de krampen iets erger te worden, maar nog niet noemenswaardig. Omdat ik het vermoeden had dat het de volgende ochtend wel eens zou kunnen gaan gebeuren had ik mijn moeder opgebeld om Krisje op te halen, dan kon zij door mijn moeder de volgende morgen naar de crèche gebracht worden. Mijn moeder was er aan het eind van de middag, ik stond al een flinke pan ratatouille te maken en het wachten was op manlief die snel thuis zou komen. De krampen werden ondertussen al wat heviger, maar goed te doen. Tijdens het eten werd het een beetje vervelend en had ik niet echt trek meer in de ratatouille wat ik normaal gesproken echt lekker vindt. Na het eten tussen de weeën door, want dat waren het inmiddels, het logeerkoffertje van Krisje ingepakt en uiteindelijk neergeploft op de bank. Omdat Krisje nog vrolijk rond drentelde en mijn moeder niet echt opschoot met weg gaan hield ik me maar een beetje groot. Ik wilde niet dat Krisje mij zo zou zien en zou weten dat het krijgen van een baby'tje niet echt een prettige aangelegenheid is. Uiteindelijk gingen ze dan richting voordeur, na mij nog een aantal maal succes gewenst te hebben. Het kon mij niet meer schelen, ze moesten snel weg, want het ging nu allemaal wel erg snel. Maar zo snel gingen ze niet weg. Tijdens nog een ontspannen sigaretje, elkaar uitgebreid uitzwaaien en het in de verkeerde auto (zat geen benzine meer in) leggen van mijn ziekenhuistasje lag ik mijn persweeën weg te zuchten op de bank. Toen manlief éindelijk binnenkwam hield ik het bijna niet meer. Hij heeft binnen no time de verloskundige gebeld en die kwam er gelijk aan. Ik kreeg weer een perswee die ik echt niet meer kon houden, dus meepersen en we zien wel waar het schip strand.. Manlief naar boven gestuurd voor handdoeken want dat kind moest toch ergens in of zo. Op dat moment weet je het ook allemaal niet. Je leest wel eens van die verhalen van anderen die thuis zonder verloskundige bevallen, dus denk je, dat kan ik ook vast wel!
Mijn vliezen braken en voor mijn gevoel lag het vruchtwater overal. Gelukkig woont de verloskundige aan onze kant van het dorp, dus na deze perswee was ze er om het verder te begeleiden. Na een korte inspectie constateerde ze volledige ontsluiting (had ik haar ook wel kunnen vertellen want ik had met mijn hand het hoofdje al gevoeld!) en mocht ik meepersen. Eigenlijk wilde ik in het ziekenhuis bevallen maar dat was zeker geen optie meer. Ook naar boven, waar ik niet echt een geschikt bed heb om te bevallen ging echt niet meer. Ik lag dus nog steeds op de bank, manlief had inmiddels allerlei handdoeken en dergelijke verzameld. De volgende perswee vloog Jille er zo ongeveer uit. Een mooie baby van iets meer als zes pond met alles erop en eraan. Omdat we het verder niet af konden handelen moesten we ons toch verplaatsen naar boven. Op het onderste bed van het stapelbed van Krisje moest het dan maar. Manlief had een looplamp aan de bedbodem van het bovenste bed bevestigd, dan kon de verloskundige alles goed zien. Ook maar snel de kachel aan, kruiken maken, kleertjes uit de ziekenhuistas pakken, goed fototoestel ook uit de tas gehaald (lang leve de mobiele telefoon met camera waardoor we toch gelijk na de geboorte foto's konden maken) en wat komt er allemaal nog meer niet kijken bij een bevalling. Normaal doe je dit ervoor....
Alles was goed en na het vertrek van de verloskundige en de kraamverzorgster (die was er ook ineens geloof ik....) hebben we met zijn drietjes heelrijk (wilde heerlijk typen, maar deze 'typfout' omschrijft het eigenlijk veel beter!) gekampeerd op de kamer van Krisje!